Kaybettikçe Zenginleşmek

Mustafa Kutlu okuyorum; Yoksulluk İçimizde'yi...

Engin ile Süheyla arasındaki ilişkiyi çözmeye, Şükran'ın kim olduğunu anlamaya çalışırken bir cümle çıkıyor karşıma: "Hayatım her gün kazandığım yeni yalnızlıklarla zenginleşiyor."

Kalakalıyorum... Aman Allah'ım; ne derin anlamı olan bir cümle!

Devam edemiyorum hikâyeye; bir daha, bir daha okuyorum. Her zaman olduğu gibi kitabı bir kenara bırakıp yazmaya başlıyorum.

Şükran saç tokalarından birini kaybediyor. Hayatında olan onca şeyin içinden minnacık bir saç tokasının kaybedişi ile birlikte minnacık yeni bir yalnızlığı oluveriyor Şükran'ın.

Ne çok şey var değil mi hayatımızda? Ne çok nesne, ne çok eşya, ne çok insan. Şükran kaybettiği saç tokasını düşünürken ben de kaybettiklerimi ve yalnızlıklarımı düşünmeye başlıyorum.

Küçücük bir eşyanın hayatımızdan çıkışıyla oluşan yalnızlık insanı zenginleştirir mi? Tokasını kaybettiğinde bile eksildiğini hisseden bir insan, insanı kaybedince ne hisseder? Nasıl bir yalnızlık oluşur hayatında?

Dahası insan, kaybedince nasıl zengin olur? Zenginlik bir şeyi kazanınca elde edilmez mi?

Maddi zenginlik ise evet... Para, mal, mülk, eşya biriktirmek ise zenginlikten kasıt; cevap "evet".

Maksat; gönlün zenginleşmesi, ruhun olgunlaşması ve zenginleşmesi ise cevap "hayır". İşte bu noktada" kaybetmek" değerli bir şey oluveriyor. Kaybettikçe zenginleşiyor insan.

Örneğin; "olmasa da olur" dediklerimizi hayatımızdan çıkararak kendimize zaman ayırmak, düşünmeye ve üretmeye mekân açmak...

Etrafımızdaki gereksiz insanların çıkarttığı uğultudan kurtulup ruhen derinleşmeye, fikren olgunlaşmaya zaman bulmak; Hâlik'in ve ruhunun sesini duyabilmek...

Hayatımıza giren münasebetsizliklerden uzaklaşıp münasip işlere yoğunlaşmak; bunca gereksizin arasında yolunu yitirip kendine "boş" zaman yaratmaya çalışmak yerine, hayatındaki "boşluk"ları doldurmak için "boş" işlerden ve insanlardan uzaklaşmak...

Huzuruna, emeğine, ekmeğine musallat olan karakter fakirlerinin mahallesinden uzaklaşıp kendine şehir dışında bir mesken edinmek...

Eşya, mekan ve yaşanan zaman anlamını yitirmişse, "şehirleşmeye çabalayan kasabayı terk etmek" ve "harama batmayan bir beldeye hicret etmek"...

Oyuncağı elinden alınan çocuklar gibi her fırsatta, mız çıkaran, her şeyden alınan, her şeyi kişiselleştirilen, hoyrat ve nobran insanlar ile yollarını ayırmak...

Eksikliğini, fakirliğini, bilgisizliğini gizlemek için her fırsatı değerlendiren ve çıkardığı krizden beslenen al-satçıların pazarından uzak durmak...

Ruhun girmediği yerden bedenini de çıkarmak, ikiyüzlü alkışları samimi eleştirilere tercih etmek, senaryosunu başkasının yazdığı bir oyunun figüranı olmamak...

Düzenlenmiş, kurgulanmış ortamlardan uzaklaşmak, mizansenler ile nefsî duygularını tatmin etmeye, zihnî enerjisini beslemeye çalışanlardan uzak durmak...

"İnsanların kendi putunu yaptığı", edebini soyunup edepsizliğini giyindiği ışıltılı mekanların sokağından bile geçmemek...

Hoyrat insanların her gelip geçişinde kırdığı bir çiçek olmak yerine, dağ başında bir kekik olmak...

Kaybettiklerimiz bunlar ise Mustafa Kutlu haklı. Kaybettikçe zenginleşiyoruz. Anlamsız olan her şey ve her ilişkiden uzaklaştıkça hayatımız ve yaptıklarımız bir anlam kazanıyor. İspanyol filozof Ortega Y Gasset, "İnsan, toptan yalnızlıktır." demiyor mu? Yalnızlaştıkça ve aslımıza döndükçe zenginleşiyoruz.

Sahip olduğumuz şeyler, gün gelip bize sahip oluyor. Malik olan insan bir anda esir oluveriyor. Sahip olunca daha güçleneceğini zanneden insan bir anda köle oluveriyor. İşte bu esaretten kurtulunca zenginleşiyoruz.

Varlığı anlamsız olan nesneleri, eşyaları ve varlığının hayatımızda bir değeri olmayan insanları kaybettikçe zenginleşiyoruz. Onları kaybettikçe, ruhumuzdaki ve yaşamımızdaki boşlukları doldurmaya fırsat buldukça bir başka zenginleşiyoruz.

Hem Allahu Teâlâ, "Kaybettiklerinize üzülmeyesiniz." demiyor mu?

19.01.2022